Rzucanie palenia - dzień drugi

Wtorek. Budzę się wcześnie. Leżę w łóżku i pierwsza myśl po przebudzeniu dotyczy tego, że w domu nie ma żadnych papierosów. Czuję się z tym dziwnie. Co to znaczy "dziwnie"? Nie wiem, ale nie pojawia się spodziewany niepokój i chęć natychmiastowego pobiegnięcia na stację benzynową po nową paczkę. To fascynujące, bo zamiast tego pojawia się zaciekawienie.

Kiedy przyjdzie moment, kiedy bardzo mi się zachce i będę chciała zapalić natychmiast? Kiedy się pojawi głód nikotynowy ? Postanawiam bardzo czujnie się obserwować i broń Boże nie zapierać. Kiedy myśl o papierosie stanie się natrętna, pójdę i kupię.

Jednak postanawiam też nieco zmienić poranne obyczaje, wykorzystując sprzyjający moment, że głód* mi nie dokucza. Skoro pod tym względem jest spokój, to doskonała okazja, aby przesunąć chwilę zapalenia pierwszego porannego, po którego którego sięgałam zaraz po wstaniu z łóżka. W końcu wczoraj zauważyłam przecież, że problem nie wynika z fizjologii (cytyzyna z Desmoxanu dość skutecznie, jak widać, blokuje receptory nikotynowe (wczoraj wypaliłam tylko 13!)

Ale nic na siłę. Jak poczuję, że bardzo chcę, to zejdę na tę stację. I tak sobie leżę, delektując się faktem, że nie czuję przymusu zapalenia. Dziwne. Wstaję trochę po 9.00 i idę po tę paczkę. Chowam ją, tak jak wczoraj, na półkę, żeby nie leżała na widoku i mózgu nie kusiła. Dziś nieco inaczej rozplanowałam godziny przyjmowania kapsułek, bo wczoraj wieczorem, kiedy dzienna maksymalna dawka została już przyjęta, było trudno. Kładę się spać późno, więc kilka godzin przesiedziałam z tymi niezablokowanymi receptorami. Dlatego było tych papierosów aż 13, a nie 10. 3 ostatnie wypaliłam późnym wieczorem. To oznacza, że ta pora dnia jest drugą (po poranku) najbardziej ryzykowną. Bo przecież "lubiłam" (czytaj: musiałam) zapalić przed snem. Pierwszą kapsułkę przyjmuję o 11.30. Zaraz potem zapalam pierwszego papierosa. Myślę, o kurczę, nie śpię od ósmej i dopiero teraz zapaliłam! Podoba mi się to! Następny po jakichś 3 godzinach. Wcześniej byłyby to niewyobrażalne przerwy.

Kolejnego zapalam dopiero w drodze do pracy. Tu również postanawiam zmienić nawyki, żeby odkleić się od starych kolein. To ważne podczas wychodzenia z uzależnienia. Wyciągam papierosa w innym niż zazwyczaj miejscu, bo chcę odebrać mózgowi (czyli sobie) stare przyzwyczajenia. Znów mam godzinne okienko pomiędzy pacjentami i tym razem postanawiam nie wychodzić przed budynek. Zostaję w gabinecie, czytam kryminał i wpierdzielam cukierki z tacki na stoliku. Fizycznej potrzeby zapalenia brak. Niesamowite, nie mam jej również po wyjściu z gabinetu! Tydzień wcześniej, idąc na przystanek tramwajowy z ostatnią we wtorkowym grafiku pacjentką, oczywiście zapaliłam (nie ukrywam przed pacjentami faktu, że palę) i nawet chwilę o tym pogadałyśmy. Więc wygląda na trochę zdziwioną, że dziś nie i nawet żartuje, że może będę palić co drugi tydzień po sesji z nią. O ile nie ukrywam, że palę, to pomysłem na rzucanie specjalnie się nie przechwalam, więc nie skomentowałam na wszelki wypadek.

Bo nie czuję się na razie na siłach opowiadać w bezpośrednim kontakcie czemu, skąd i po co i referować, jak się czuję. Nawet, jak ktoś życzliwie by zapytał. Łatwiej mi o tym pisać, dużym wsparciem jest też Rafał, z którym na bieżąco dzielę się wrażeniami, wątpliwościami i obserwacjami.

A dzisiejsze obserwacje są takie:

1. Cytyzyna rzeczywiście blokuje receptory, hamując głód nikotynowy
2. Trudniejsze do ogarnięcia niż fizjologiczne głody są nawyki: sytuacje, w których zawsze się paliło, miejsca itp. nazywane w terapii uzależnień sytuacjami zagrożeniowymi lub skojarzeniowymi. Bo reaguje się wtedy jak pies Pawłowa. Bodziec (miejsce, osoba, sytuacja) - reakcja (chęć sięgnięcia po swoją substancję). Wniosek - unikać, jak się da, a jak się nie da, zmieniać dotychczasowy schemat działania.
3. Pomaga, jeśli usunąć z oczu wyzwalacze głodu (paczka papierosów). Lepiej nie fundować sobie takich bodźców, które utrudniają. Wzrok się o paczkę wtedy nie potyka.
4. Kiedy znalazłam atrakcyjną czynność zastępczą (żarłam te cukierki), było mi łatwiej, bo coś się działo wokół ust, jak przy paleniu. Dlatego w drodze do domu kupiłam paczkę chrupek w zaprzyjaźnionym sklepiku. Zamierzam po nie sięgać za każdym razem, jak mi czegoś w rękach zacznie brakować. Zaprzyjaźniona ekspedientka podniosła brwi tak wysoko, że aż jej wytłumaczyłam, że rzucam papierosy. Powiedziała: "To niech pani tego nie robi, nie kupuje tych chrupek, bo i tak pani przytyje". Wiem, odpowiedziałam. Wiem i robię to celowo, bo coś pogryzać muszę. Jakoś sobie ten ośrodek nagrody w mózgu pobudzać, żeby się nie dopominał starej nagrody, czyli papierosa. Więc to musi być coś, co mi smakuje. Żadne marchewki, żadne bezkaloryczne. Ma być na słodko lub na wyraziście i pikantnie. To ma mi smakować, a nie mnie męczyć.
5. Wiem, że mogę przytyć. Biorę to pod uwagę. Zwłaszcza, że w moim wieku przemiana materii może już zwalniać. Możliwe, że uaktywnią się moje stare kompleksy (jako nastolatka i parę lat potem strasznie się wstydziłam, że mam grubą dupę). Trudno. O tym będę myśleć potem.
6. Na wszelki wypadek po powrocie do domu omawiam z Rafałem kwestię ewentualnej wielkiej dupy. W sensie, czy taką też mnie będzie akceptował. Patrzy na mnie dziwnie i mówi: ale przecież ty jesteś chuda! No tak, teraz jestem, ale mogę zgrubnąć. Dodaje: A poza tym masz z czego grubnąć, najwyżej będziesz chudą kobietą z wielką dupą. No, dobra, myślę...
7. Omawiam z nim jeszcze jedno odkrycie. Pamiętam jeszcze ze swojej pracy magisterskiej, że jednym z niespecyficznych czynników leczących w terapii jest nadzieja. No i dziś, w dniu drugim, poczułam nadzieję, że to może się udać. Taką malutką, nieśmiałą, ale jednak. No, bo dziś w sumie wypaliłam tylko 9! (ostatni, "oczywiście" przed snem, ale jakoś mi nie smakował, wywaliłam w połowie). Jak na mnie, to naprawdę niewiele. Za to wciągnęłam prawie całą paczkę chrupek. Jest jednak łatwiej niż się spodziewałam. Jutro powtórzę manewr z niepaleniem zaraz po wstaniu.

ps. Kiedy na tym blogu pada słowo głód, nie chodzi o jedzenie. Chodzi o głód, będący jednym z osiowych objawów uzależnienia.