Pierwszy tydzień BEZ

No więc tak... Łatwo nie jest. Szału ni ma. Wcale mi się to niepalenie nie podoba. Ale mam za sobą pierwszy tydzień BEZ papierosa. I jest to niewątpliwy sukces. Rzeczywiście, w ubiegły piątek nad ranem wypaliłam ostatniego. Zgodnie z tfu, tfu zaleceniami. Czyli nie palę od soboty. Podejrzewam, że gdyby nie zablokowane cytyzyną receptory, to w ogóle nie byłabym w stanie odstawić papierosów, co tylko pokazuje głębokość mojego uzależnienia. Ale żeby się tą głębią jakoś przejmowała? No niespecjalnie mnie to rusza, nie przejmowałam się przez tyle lat, nie zamierzam się nagle przejąć.

Bardziej niż abstrakcyjna głębia uzależnienia zajmuje mnie co innego, a mianowicie kwestie praktyczne, czyli, jak sobie radzić z głodami nikotynowymi. Dawki Desmoxanu zmniejszam zgodnie z ulotką (do 12 dnia kuracji maksymalnie 5 kapsułek na dobę, co 2,5 godziny), ale mam nieustające poczucie, że to dla mnie za mało. Chętnie bym łyknęła więcej, żeby nie przeżywać obecnego w tle dyskomfortu, ale z drugiej strony cały czas pamiętam o tym, aby przestrzegać zaleceń i "nie wiedzieć więcej".

Ale jest trudno. Rzeczywiście, fizyczne objawy są zdecydowanie mniej uciążliwe od psychicznych - tego przyzwyczajenia, nawyku. Tu mi brakuje, tu się zrobiła dziura. Brakuje tych gestów, znanych ścieżek, sprawdzonych przez 20 lat sposobów: na stres, na relaks, na przerwę w myśleniu. Ręka odruchowo wędruje do kieszeni płaszcza, w której zawsze nosiłam paczkę (poczułam to zwłaszcza na spacerze po parku Skaryszewskim, na który wybraliśmy się w niedzielę). Zawsze przecież tam była (a jeśli nie tam, to już na pewno w torbie, ale jednak częściej po prostu w kieszeni).

Jedna z osób śledzących bloga nazwała to niezwykle celnie: pamięć ciała. Ciało pamięta przecież to, co robi od 20 lat, a co na dodatek pobudza ośrodek przyjemności w mózgu. Tych znajomych gestów nie da się zapomnieć, to są te koleiny, w które tak łatwo się wraca. Jak się oduczyć jazdy na rowerze, kiedy już opanujesz sekwencję ruchów? Albo pływania?

Więc ręka odruchowo wędruje do kieszeni. Nie ma papierosów? No, nie ma. Ale coś niech tam będzie, żeby było po co sięgać. Więc od niedzieli noszę po kieszeniach paczki owocowych mentosów. Sięgam po nie raz po raz. Wyliczyłam, że na dzień potrzebuję co najmniej 3 opakowań mentosów. W torbie noszę natomiast chipsy. Torba jest nimi wręcz wypchana, co na niedzielnym spacerze wyglądało nieco zabawnie, ale wypchanie zmniejsza się stopniowo w miarę wyżerania kolejnych. Nadal pochłaniam mnóstwo drobnych, chrupiących rzeczy, ale pojawiła się pewna odmiana. Poza chrupkami bierze mnie też na słodkie, w związku z czym przez weekend żarłam słodkie z naciskiem na słodkie z czekoladą, na przykład: delicje szampańskie, 2 batoniki Pawełki, torebkę mieszanki krakowskiej, 2 kawałki serniczka na zimno z galaretką owocową (no i nie zapominajmy o mentosach!) i to tak na jeden wieczór... Dużo. Tak, wspominałam już, że rzucanie palenia na razie kosztuje więcej niż palenie :)

Ale też trzymam się tego, co obiecałam ciału: nie dręczymy się, zaspokajamy zachcianki, jemy to, na co mamy ochotę. No i okazuje się po kilku dniach (jakoś tak w okolicach środy), że to dobre podejście. Dawki chrupek i słodkości nieco się zmniejszają. Za to wraca psychiczny głód nikotyny.

To, co jest najtrudniejsze, to takie przebłyski, które nazwalam na własny użytek "flesze" - kiedy nagle, ni stąd ni zowąd pojawia się wręcz fizyczne wrażenie trzymania papierosa w dłoni lub w ustach. Nawet nie myśl, że zapaliłabym, tylko odczucie, że palę. Te flesze pojawiają mi się w zupełnie nieoczekiwanych momentach, nie mających nic wspólnego z aktualnym nastrojem, porą dnia czy aktywnością. Niekoniecznie nawet w sytuacjach zagrożeniowych (może dlatego, że wtedy jestem czujniejsza), tylko na przykład podczas czytania książki, popołudniowej drzemki, kąpieli. Są nagłe i bardzo wyraziste. I niestety, bardzo kuszące. Dlatego staram się na nich w ogóle nie skupiać: ani nie odpychać, ani nie zatrzymywać tego wrażenia. Pojawiło się? To i zniknie. I tak się dzieje, ale częstotliwość jest zatrważająca. Co godzinę, co dwie. ale jest zależność: Im mniej chrupię, tym częściej mam flesze.

Dużo śpię, czuję się nieustannie niedospana. Drzemię, kiedy tylko się da. Pamiętam, że tak miewałam dawniej w chwilach, kiedy nie było dostępu do papierosów (bo na przykład byłam na Mazurach, paczka się skończyła, a najbliższa wieś z kioskiem za 4 godziny). Przesypiałam taki czas. Być może to reakcja mojego organizmu na brak nikotyny?

Myślę, że samo odstawienie papierosów to w moim przypadku sukces. Albo powiedzmy tak: pierwszy etap sukcesu. Uznam go za w pełni udany wraz z zakończeniem kuracji Desmoxanem (całość trwa 25 dni). Drugi etap będzie miał miejsce potem. Za pełny sukces uznam trwałą abstynencję. Ile to jest trwałą? Za w miarę trwałą abstynencję uznam rok niepalenia. Podobnie, jak powiedziałabym osobie uzależnionej od alkoholu. Bo taki rok powinien wystarczyć do nauczenia się najważniejszych umiejętności potrzebnych do życia bez "ulubionej" substancji, czyli np. identyfikowania objawów głodu, radzenia sobie z głodem, unikania zagrożeń, szukania wsparcia, kiedy trzeba, nowych sposobów radzenia sobie ze stresem, odprężania się, nagradzania. I tak dalej, ale to są podstawy. Ten pierwszy rok (może pół roku, nie wiem, sprawdzę), to czas, kiedy należy się tego wszystkiego nauczyć. Żeby było łatwiej. Bo to kwestia wprawy. Czy to znaczy, że po roku już nie trzeba uważać i można sobie pozwolić na dymka lub kieliszek? Nie, nie oznacza. To oznacza, że po tym czasie masz już taką wprawę, że łatwiej sobie radzisz z chęcią sięgnięcia po fajkę (w moim przypadku) lub alkohol (w przypadku uzależnienia od alkoholu).

To, czego jeszcze mi potrzeba, to wzmocnienie (a może w ogóle określenie) mojej motywacji do niepalenia. Po co mi to? Bo na razie powodów, dla których miałabym nie palić nie widzę zbyt dużo. Jest jeden, ten który spowodował, że w ogóle postanowiłam coś zrobić. Ale moja wstępna motywacja (bo chcę nadal nie mieć dzieci w wygodny i znajomy mi sposób, a palenie wyklucza się z tabelkami antykoncepcyjnymi, bo udaru też nie chcę mieć) już teraz wydaje mi się słabo przekonująca. A przynajmniej mało atrakcyjna. Na dłuższą metę może zatem nie wystarczyć. Więc powinnam znaleźć coś, jakąś korzyść, którą z niepalenia odniosę. PO CO JA MAM NIE PALIĆ? Oto jest pytanie!

ps1 . I błagam, nie piszcie, jakby wam przyszło do głowy coś poradzić, że powinnam pomyśleć o własnym zdrowiu, kondycji lub portfelu. Sama muszę znaleźć coś, co mnie przekona, a te argumenty nigdy do mnie nie trafiały.
ps 2. Dziękuję, ale to naprawdę dziękuje wszystkim, którzy w mijającym tygodniu wsparli mnie czekoladkami, drożdżówkami i innymi słodkościami oraz trzymaniem kciuków. To super uczucie wiedzieć, że się tak o mnie troszczycie. Dzięki :)